U leest het goed: in 2025 heeft Melissa Sloan uit Wales ruim 800 tatoeages. En toch — of juist daardoor — vindt zij geen enkele baan meer. Zelfs wc’s mag ze niet schoonmaken. Maar wat zegt haar verhaal eigenlijk over vooroordelen, werk en authenticiteit anno nu?
Van toiletborstel tot taboe
Melissa Sloan is 46 en opgegroeid in het hart van Wales. Jaren terug was ze gewoon schoonmaker, met een vaste werkplek en routine. haar uiterlijk was toen nog niet zo opvallend, maar inmiddels is elk stukje huid getatoeëerd — vooral haar gezicht springt eruit. ze vertelt: “Het maakt niet uit waar ik solliciteer, wc’s of winkels — vanwege mijn tattoos hoor ik steeds hetzelfde: nee, bedankt.”
- Sinds haar twintigste raakte Melissa verslingerd aan tatoeages.
- Momenteel laat ze er bijna elke week nog drie bij zetten.
- Haar gezicht is laag over laag bewerkt — oude tattoos verdwijnen nooit voorgoed.
“Als ik 70 word, ben ik nog steeds bezig”
De fascinatie voor tattoos werd voor Melissa bijna een verslaving. Ze bekent openlijk: “Ook als ik tachtig ben, ga ik gewoon door. Mijn huid kleurt toch al blauw — een beetje als een Smurf.”
Wie haar ziet, denkt misschien: hoe zit dat met pijn of spijt? Melissa lacht het weg: “Soms doet het zeer, maar ik voel me er vooral mezelf door. En nee, er zijn geen plekken meer op mijn gezicht waar geen inkt zit. Sterker nog — op sommige stukken zitten drie lagen over elkaar.”
Meer dan werk — het stigma op tatoeages in Nederland en daarbuiten
Ook in Nederland is het beeld over tattoos flink veranderd. Toch krijgen mensen met opvallende lichaamskunst, zeker in gezichten, nog steeds afwijzingen. Melissa merkt het overal: niet alleen de banenjacht levert teleurstellingen op, ze mag zelfs haar kinderen niet meer naar school brengen. Ook haar stamkroeg heeft een toegangsverbod ingesteld.
Soms zijn vooroordelen de enige barrière tussen iemand en werk. U kent vast iemand in Rotterdam of Amsterdam-Zuid met kleurrijke sleeves, voor wie solliciteren ineens een stuk spannender is.
“Op naar een Guinness-record”
De kritiek en afwijzing veroorzaken pijn, maar Melissa blijft recht overeind staan. “Werk of geen werk — ik ga door”, zegt ze. Haar nieuwe doel? Een vermelding in het Guinness Book of Records, als de vrouw met de meeste tatoeages ter wereld.
- Haar kinderen vinden het soms lastig, maar staan achter haar keuze.
- Een tatoeage kan in sommige vakgebieden, zoals design of horeca in Utrecht, zelfs worden gezien als een pluspunt.
- Toch vindt Melissa dat het tijd is voor minder oordeel — tattoos zijn ook gewoon kunst en identiteit.
Conclusie: en u?
In 2025 blijft het uiterlijk een sollicitatiedrempel — maar wat als we voorbij de buitenkant kijken? Een tip: kent u iemand die door tattoos of anders-zijn wordt buitengesloten? Nodig die persoon eens uit, praat eens écht met elkaar. Echte vakmensen zijn namelijk zeldzamer dan een schoon gezicht.
