Had u ooit een uurtje last van de hik en dacht u dat dat een ramp was? Dan zal het verhaal van Charles Osborne uit Nebraska u op andere gedachten brengen — hij kampte er namelijk 68 (!) jaar mee. Daarmee vestigde hij in 2025 nog altijd het Guinness Wereldrecord voor de langste hik-aanval ooit.
Een leven met 20 hikjes per minuut
“Geen idee hoe het is om ze niet te hebben,” vertelde Charles Osborne in 1978 aan de pers over zijn onophoudelijke hik. “Je lichaam wordt er op den duur gewoon moe van.” En dat is nog zacht uitgedrukt: volgens schatting kreeg Osborne gedurende zijn leven ruim 430 miljoen hikjes — gemiddeld ruim 20 per minuut terwijl hij wakker was.
Desondanks stond Charles bekend als een opgewekte varkensboer. Zijn vriend Kevern Koskovich — inmiddels een bekende naam in Union, Nebraska — herinnerde hem in 2025 als een vrolijke man die graag plagerig begon met: “Wat is hier in hemelsnaam aan de hand?”
Hoe begon de nachtmerrie?
Osborne werd geboren in 1883 en leefde op een boerderij in de buurt van Union. Volgens zijn eigen verhaal begonnen de hikken in 1922, toen hij een 160 kilo zwaar varken voor de slacht ophing, zijn evenwicht verloor en hard viel.
Voor buitenstaanders: hikken ontstaan door het samentrekken van het middenrif en het plots sluiten van de stembanden. Het veroorzaakt het typische ‘hik’-geluid — een fenomeen waar Science Alert al decennia over publiceert.
Waarom stopte het nooit?
Bij de meeste mensen zijn de hik na een paar minuten over — meestal na te snel eten, frisdrank of gewoon door te lachen. Maar zodra hikken langer dan 48 uur duren, is er sprake van een chronisch probleem. In 2021 belandde oud-president Bolsonaro zelfs met chronische hik in het ziekenhuis, dus het kan ook groots uitpakken.
Wie écht pech heeft — zoals Osborne — krijgt te maken met ‘intractable hiccups’: een zeldzaam verschijnsel dat gemiddeld slechts 1 op de 100.000 mensen treft.
Zoektocht naar een oplossing
Osborne bezocht letterlijk dokters door heel Amerika, tot in Alaska aan toe. Hij probeerde alles: behandelingen met zuurstof en koolmonoxide in de Mayo Clinic, honderden huis-tuin-en-keukenmiddeltjes die hij van sympathisanten per post kreeg (vingermassages, met je kin spelen, alles wat u kunt verzinnen). Zelfs een schot hagel vlak achter hem deed meer kwaad dan goed — de hikken bleven.
“Ik zou alles geven als ik er vanaf kwam,” verzuchtte Charles tijdens een interview in 1978. Hij had zelfs zijn eten gepureerd, zodat hij niet ook nog kilo’s hoefde kwijt te raken door hikken tijdens het eten. “Twee Osterizers heb ik ermee stukgedraaid,” grapte hij eens — kleine lokale knipoog!
Tijdelijke verlichting
Osborne leerde bij de Mayo Clinic steeds tussen de hikken door diep adem te halen en zijn borstspieren te ontspannen, waardoor de ‘hik’ zelf nauwelijks nog te horen was. Zo kon hij ’s nachts eindelijk doorslapen — misschien wel het grootste cadeau voor chronische hikkers.
Zijn dieet? Alles in de blender. Zo behield hij zijn gezonde gewicht van zo’n 65 kilo. En ondanks zijn bizarre aandoening was Charles verrassend actief: hij werkte onder meer als landbouw-machinist en veilingmeester en trouwde in totaal twee keer. Trouwens, zijn tweede vrouw ontmoeten terwijl je hikt — dat zie je hier in de Achterhoek ook niet elke dag.
Een opmerkelijk, inspirerend leven
Door zijn nooit stoppende hik werd Osborne een kleine beroemdheid — hij trad op in shows als “The Tonight Show” en was te horen in Robert Ripley’s “Believe It or Not”.
En dan opeens, bijna 70 jaar na dat fatale varken op de boerderij, stopten zijn hikken in 1990 — zonder logische medische verklaring. Kort daarna, in mei 1991, overleed hij. Tenminste een paar maanden van complete rust, na een leven vol ongeplande onderbrekingen.
Wat kunnen we leren van Osborne?
- Chronische hikken zijn zeldzaam, maar kunnen iedereen treffen — medische hulp is een must na 48 uur.
- Innovatie helpt: tegenwoordig zijn er in Nederland hulpmiddelen te koop die met aangepaste ademtechniek (zoals de HiccAway) acute hikken snel stoppen.
- Flexibiliteit en humor maken het verschil: Osborne liet zich niet kisten — hij vond manieren om toch te leven en te genieten.
Dus: mocht u ooit bij Albert Heijn een uur lang de hik hebben, bedenk dan dat het nóg erger kan — en dat zelfs de langste hik ooit ook weer een keer voorbijgaat.
