Wat verbindt deze bonte groep mensen met elkaar?
Ze maken allemaal deel uit van de geheime vampiergemeenschap in Australië.
Geboren vanuit de goth-subcultuur bestaat deze mysterieuze ‘vampire court’ inmiddels uit mensen van allerlei afkomst — en ze leven een stuk minder in de schaduw dan je zou denken.
Dacht u dat vampiers gewoon bleke types zijn met donkerrode limonade? Tijd om dat beeld bij te stellen.
Voor veel volgers betekent het vampierleven heel wat meer dan alleen donkere kleding of draculakitsch.
Het gaat om overleven, om een groep vinden, soms zelfs om medische redenen. En ja — zij drinken echt menselijk bloed, dragen chirurgisch aangepaste hoektanden en vieren feest op duistere bals.
Anno 2025 groeit de groep stiekem, geholpen door social media en het afbrokkelen van traditionele religie.
Verwacht niet dat deze nachtdieren hun geheimen makkelijk prijsgeven. Volgens hen zijn ze ongevaarlijk en blijven ze liever op de achtergrond. Kritiek is er ook: sommige buitenstaanders waarschuwen voor uitbuiting en manipulatie.
Zijn dit nu monsters, medische raadsels — of gewoon onbegrepen mensen?
Blijf op de hoogte van het laatste nieuws
Abonneer u op de Evening Update en mis niets meer.
Bedankt voor uw inschrijving!
‘Ik wil wraak’
Al eeuwenlang fascineert het vampier-verhaal: van bloeddrinkers tot levende legendes — de mythe leeft bij culturen wereldwijd, ook onder Aboriginals.
In de afgelopen decennia is de vampier uitgegroeid tot symbool in de popcultuur: een romantisch maar duister buitenstaander, altijd op zoek naar identiteit. Het verleden van Crystal uit Sydney — een naam onder pseudoniem — draait ook om die dubbele aantrekkingskracht.
Enerzijds zegt ze slachtoffer te zijn: gedrogeerd, haar bloed zonder toestemming afgenomen, zelfs gedwongen om bloed te drinken van anderen.
Maar de aantrekkingskracht van die duistere wereld bleef. Het begon voor Crystal op haar 18e, toen ze op een feest in een villa in Vaucluse belandde.
Het huis was van de vader van een vriendin, een verpleegkundige. De gasten? Niet de minste: Yakuza en Triads — Japanse en Chinese maffia, aldus Crystal.
“Ze keken alleen animefilms, helemaal in pakken. Niemand deed ingewikkeld over wat daar gebeurde.”
Het bleek een grotere club: de Australische afdeling van een internationale vampierorde. Crystal kreeg een glas champagne. Kort na het drinken raakte ze haar bewustzijn kwijt en werd wakker met vlekken op haar nek en armen — ‘liefdesbeten’. Ze vermoedt achteraf dat ze was gedrogeerd, gelukkig geen verdere sporen van geweld.
“Ik wist niet wat ik moest denken,” vertelt ze nu.
Voor vertrek kreeg ze te horen dat ze “een virus had opgelopen.” Aangegeven heeft ze het nooit.
De vampierwereld liet haar niet los. Tijdens haar studie in een klooster in Newcastle kwam ze weer vampiers tegen. Deze keer was het minder onschuldig: op een avond moest ze uit een fles mensenbloed met limonade drinken. “Ze zeiden: ‘je kunt niet zelf kiezen ons te joinen — wij kiezen jou’.”
Uiteindelijk gaf Crystal zich over. Kort daarna werd ze wakker met steekwonden in haar pols.
Ze vermoedt dat haar bloed werd afgenomen — de groep was te machtig om in te gaan tegen hen. “Er zitten dokters, zakenmensen, muzikanten bij. Ze leven aan de buitenkant ogenschijnlijk normaal.”
Crystal hield haar verhaal voor zich uit angst om niet geloofd te worden. Toch wil ze nu bewustzijn creëren: “Ik wil wraak voor hoe ik behandeld ben.”
Volgens haar heeft de ervaring blijvende invloed gehad op haar zelfbeeld. Ze droomt er nu van een veilige plek te creëren voor mensen die aan de vampiercultuur willen proeven — zonder gevaar.
Medisch raadsel
Het klinkt als een horrorfilm: vampiers in de nacht, zoekend naar bloed. Gelukkig zijn zulke misdaden zeldzaam en overschrijdingen van macht zeker niet uniek voor deze gemeenschap.
Voor de meeste leden draait het vampierbestaan juist om erbij horen, saamhorigheid — sommige groepen organiseren zelfs liefdadigheidsactiviteiten. Niet iedere ‘echte vampier’ drinkt bloed. Degenen die dat wel doen, nemen vaak medische voorzorgsmaatregelen. Complicaties zijn zeldzaam.
Hoe werkt het dan in praktijk?
Een vrijwillige ‘donor’ biedt bloed aan. Beide partijen laten zich medisch testen, passen hygiëne toe en beperken risico’s waar mogelijk.
Maar waarom doet men dit eigenlijk?
Echte vampiers zeggen dat ze zich ziek en futloos voelen zonder bloed. Ze ervaren het als een energiebalans, wat sommigen doet denken aan een psychisch vraagstuk.
Is het louter een illusie?
Door de geheimzinnigheid blijft het lastig te doorgronden. Openheid is schaars, juist omdat men vreest voor stigmatisering of onbegrip. Voor dit artikel wilden de meeste Australische vampiers niet reageren.
Toch is er een opmerkelijk figuur: Jason De Marco alias Don Jason. Hij leidt de Sydney Vampires Meetup Group en is lid van de Liberale Partij — een politicus met een knipoog naar de bijnaam ‘bloedzuiger’.
In een video van kunstenaars Gillie en Marc Schattner verschijnt hij in Edwardiaanse outfit, met aangepaste hoektanden en steeds een grote glimlach.
Tussen de graven op Waverley Cemetery vertelt hij dat hij op vierjarige leeftijd al wist ‘anders’ te zijn: “Ik ga Dracula worden.”
Jason zegt uitsluitend te drinken van vrouwelijke donors bij wie de dij wordt ingesneden. Volgens hem zijn zij juist opgewonden van het ritueel: “Ze lijken er elke keer een orgasme van te krijgen.”
Scepsis is er volop: waarom bestaat die dwang tot bloeddrinken?
Jason heeft een zeldzame bloedziekte, porfyrie, die mogelijk oude vampiermythes heeft geïnspireerd. Schattner: “Het geeft symptomen als extreme gevoeligheid voor zonlicht, blaren en een roodpaarse verkleuring van de huid.”
Jason is extreem — anderen houden het vooral bij duistere muziek en undergroundfeesten.
‘Niet zomaar een feestje’
De oorsprong van het vampierbal is onduidelijk, maar vermoedelijk ontstond het naast de middeleeuwse maskeradebals in Europa. Inmiddels zijn er wereldwijd vampierfeesten — van Roemenië tot de VS en Australië.
Melbourne’s Carpe Noctem Vampire Ball vond dit jaar in april plaats. De oprichter, anoniem, zegt: “Het is meer dan verkleden — het is een viering van identiteit en verbinding.”
Na een onverklaard ‘bloodbath cocktail’ volgen rituelen als offers die ‘de sluier tussen leven en dood oplichten’. Een mengsel van gothic, role play en echte vampierfans in één zaal.
Australische vampiers in Transylvanië
De meeste echte vampiers beschikken niet over superkrachten zoals in Twilight. Maar als iemand iets bovennatuurlijks heeft, dan is het Andreas Bathory.
Hij resideert op het terrein van Slot Bran — ‘Dracula’s kasteel’ — in Transsylvanië, Roemenië. Daar drinkt Bathory donorbloed, slaapt soms in een kist en voelt zich verbonden met Vlad de Spietser.
“Het is geen gewone gebeurtenis,” zegt Bathory. “Het is een poort naar een andere werkelijkheid.”
Als leider van Ordo Dracul ziet hij steeds meer Australiërs zich aanmelden.
“Nieuwe leden komen uit Australië. Sommige van mijn dierbaarste bondgenoten zijn uit Melbourne en de Gold Coast. Australië heeft dat oude bloed.”
Volgens Bathory geven stilte en schaduw de beste bescherming: “Dat we niet luidruchtig zijn, wil niet zeggen dat we er niet zijn. We bewegen in de schaduw.”
‘Ontwikkel je volledige potentieel’
Dr. Adam Possamai van Western Sydney University onderzocht de opkomst van de echte vampier in zijn boek Sociology of Religion for Generations X and Y.
Het zou volgens hem gaan om een ‘hyper-religie’ — een moderne mix van religie, filosofie en populaire cultuur waarmee mensen identiteit vinden in een drukke wereld.
“De vampier is niet langer een monster om te vernietigen, maar een soort superheld waar men naar opkijkt,” legt hij uit.
Hij verwacht verdere groei: “Hoe consumentistischer de samenleving, hoe meer hyper-religies als deze zullen bloeien. Maar hoeveel mensen er echt bij horen — en hoe lang — is niet eenvoudig te peilen.”
Zelfs nu duizenden online lid zijn van Australische vampiergroepen, erkent het Australisch Bureau voor de Statistiek (ABS) ze niet officieel. “Vampiers vormen geen aparte categorie in onze classificaties voor bevolkingsdata”, bevestigt een woordvoerder.
Totdat de samenleving vampiers formeel erkent, blijft hun aantal en hun diepste geheimen onbekend.
Nelson Groom is freelance journalist. Zijn roman The Auction verschijnt binnenkort. Volg updates op zijn Instagram.
Verhaal delen? Mail naar [email protected]
