Terwijl de wereld in 2025 met ingehouden adem het nieuws volgt over het verdwenen duiktoestel bij het wrak van de Titanic, komen er steeds meer details naar boven over hoe riskant eerdere duiken al waren. Experts waarschuwden al langer: zulke ultradiepe expedities zijn verre van routine.
De bekende Duitse avonturier Arthur Loibl, die zelf in 2021 met dezelfde onderzeeër afdaalde naar de restanten van de Titanic, spreekt nu duidelijke taal: “Dat was gewoon een zelfmoordmissie.”
Eigen ervaring van een overlever: ‘Enorm veel geluk gehad’
“Ik heb destijds ontzettend veel geluk gehad,” vertelt de inmiddels 60-jarige Loibl aan BILD. Zijn reis kostte hem bijna €100.000 en leidde hem in augustus 2021 meer dan 3.800 meter de Atlantische diepte in—aan boord van de inmiddels beruchte Titan duikboot.
Zijn reisgezelschap bestond uit niemand minder dan de Franse Titanic-expert Paul-Henry Nargeolet en OceanGate CEO Stockton Rush, de oprichter van het bedrijf achter deze grensverleggende expedities.
Nu, enkele jaren later, zitten drie andere passagiers én Nargeolet en Rush naar verluidt vast aan boord van hetzelfde toestel, waarschijnlijk zo’n twaalf kilometer uit de Canadese kust, op een diepte waar zelfs het meest ervaren duikersteam van de Rotterdamse haven niet snel aan zal beginnen.
Elektrische problemen, tie-wraps en amper ruimte voor spijt
“Het was al bij die eerdere duik een zelfmoordmissie!” blikt Loibl terug. “De eerste onderzeeër deed het gewoon niet, de geplande duik bij 1.600 meter werd afgebroken.” Bij hun succesvolle poging moesten ze zelfs uren later vertrekken dan gepland door elektrische storingen—iets wat Loibl nu direct verbindt aan het huidige drama.
En vlak voor vertrek bleek ook nog een cruciale buis, die de duikboot stabiliseert, deels losgeraakt. De fix? “Met tie-wraps weer vastgezet.”, zegt Loibl nuchter. Het zijn details waar je als Nederlandse nuchterheid weinig troost in vindt — zeker niet zo ver onder de golven.
Stalen zenuwen verplicht: Klaustrofobie geen optie, comfort zoek
Wie denkt dat het een luxe tripje betrof komt bedrogen uit. “Je moet echt stalen zenuwen hebben. Geen last van claustrofobie, en urenlang met gekruiste benen zitten,” geeft de avonturier toe. Zelf maakte hij de reis in Titan zelfs tweemaal. Tijd om op te staan of naar het toilet te gaan was er nauwelijks—stoelen noch privacy, slechts koude metalen buizen en je reisgenoten.
Bij één van die tochten kreeg hij zelfs de kans het befaamde wrak zélf even aan te raken. Toch stelt Loibl dat, zelfs na een vlucht in een Russische MiG-29 of expedities naar de Noord- én Zuidpool, de Titan-missies het meest extreem waren. “Die eindeloze diepte — dat vergeet je nooit.”
Wie zaten er aan boord tijdens de ramp?
De vermiste duikboot had naast Loibl’s reisgenoten Rush en Nargeolet ook de Britse miljardair Hamish Harding en de Pakistaanse zakenman Shahzada Dawood met zijn 19-jarige zoon Sulaiman aan boord. Allen wilden het verhaal van de Titanic van dichtbij beleven — een droomreis, zo lijkt het, met een duistere ondertoon.
Harding was geen onbekende in bijzondere transportmiddelen: vorig jaar vloog hij al naar de rand van de ruimte met Blue Origin. Op sociale media deelde zijn familie hun hoop op een goede afloop.
Het laatste nieuws – hoop en ontluistering
De zoektocht intensiveerde razendsnel toen de OceanGate-duikboot op zondagochtend verdween. De Amerikaanse en Canadese kustwacht bundelden hun krachten en zochten met alles wat ze hadden: boten, sonar, zelfs drones op diepte. In de nacht werd bekendgemaakt dat er minder dan 41 uur ademlucht over was—kritiek weinig.
Op donderdag werd wrakmateriaal gevonden, waaronder een metalen onderstel en een achterplaat van de duikboot. De bittere conclusie volgde snel: het toestel is vermoedelijk geïmplodeerd op grote diepte, een aanwijzing die al eerder was vastgesteld via geheime Amerikaanse geluidsmetingen.
Alle vijf inzittenden werden officieel als overleden bevestigd, waarmee de reddingspogingen direct werden gestaakt.
- Live-updates: Zoeken naar vermiste Titanic-duikboot
- Puin ontdekt bij Titanic-wrak — hopeloze missie?
- Dochter van Franse duiker houdt moed: ‘Geloven in de redders’
- Familie van passagier bekritiseert OceanGate’s aanpak
- Waarom werd toch doorgezocht nadat de implosie bekend was?
Wat nu, en wat leert Nederland hiervan?
“We zetten alles op alles om de inzittenden te redden,” zei de Amerikaanse admiraal John Mauger tijdens een emotionele persconferentie. De focus lag volledig op lokaliseren — pas daarna zou men overgaan op daadwerkelijke redding.
Experts, van Delft tot Den Helder, stellen intussen kritische vragen: is deze extreme vorm van duiktoerisme nog wel te rechtvaardigen? De combinatie van technische uitdagingen, privé-ondernemerschap en pure pech bleek fatale mix.
Inmiddels is het wrak weer overgelaten aan de stilte van de diepe oceaan. Maar het maatschappelijk debat over avontuurlijk toerisme — van poolreizen tot duikexcursies — leeft bij menig Nederlander meer dan ooit.
Een koude les uit Canadese wateren
De zoektocht was niet zonder hoop: een Canadese reddingsvliegtuig pikte op gegeven moment elke 30 minuten een mysterieus geluid op nabij de locatie van het wrak. Maar een onderwaterrobot die werd ingezet trof niets aan.
Het slothoofdstuk is daarmee vooral een waarschuwend verhaal — niet alleen over de ijskoude Atlantische Oceaan, maar ook over menselijke grenzen. Een wrak dat tot de verbeelding spreekt, en een avontuur dat vooralsnog zijn tol heeft geëist.
