Forensisch patholoog Roger Byard – door collega’s vaak gekscherend ‘Doctor Death’ genoemd – heeft in Australië enkele van de meest aangrijpende en bizarre overlijdens onderzocht. Zijn werk laat je soms serieus nadenken over het leven… en over kippen in de achtertuin.
Een vuurdoop tussen misdaadzaken
Byard beschrijft zijn start als iets waar niemand echt op voorbereid kan zijn. Hoewel veel mensen denken dat een patholoog vooral achter een bureau zit, werd hij in zijn eerste week al betrokken bij een van de meest beruchte zaken uit de Australische geschiedenis – de ‘Snowtown-moorden’. En dat allemaal na één telefoontje van de hoofdinspecteur.
Kort samengevat: tussen 1992 en 1999 werden rondom Adelaide meerdere mensen vermoord en achtergelaten in vaten. Het proces werd een mediaspektakel, grotendeels ondersteund door de forensische details die Byard blootlegde.
Niet de bekendste, wel de vreemdste overlijdens
Toch zijn het niet de grote zaken die Byard altijd bij blijven. Hij verzamelde door de jaren heen doodsoorzaken waar je een boek over zou kunnen schrijven.
- Hondenaanvallen
- Slangenbeten
- Sharkattacks (gelukkig niet in de Noordzee…)
- En zelfs… makreel
Ja, u leest het goed: makreel. Iemand viste in de haven van Darwin toen een 25 kilo zware makreel uit het water sprong en hem vol opzij raakte. Op het verkeerde moment, op de verkeerde plek, dat kan dus echt gebeuren.
Wees op uw hoede voor hanen (serieus)
Dan is er nog het beruchte verhaal van de haan. Een oudere mevrouw was eieren aan het rapen in haar achtertuin. De haan – die toch vaak braver lijkt dan-ie is – viel haar aan en pikte haar been. Niet dodelijk, zou je denken… totdat blijkt dat ze spataderen had en een klein wondje leidde tot ernstig bloedverlies.
Byard zag vaker dat relatief lichte verwondingen bij ouderen met spataderen fataal afliepen. Een simpele kattenkrab of een val kan al genoeg zijn. Zijn advies: “Raakt u gewond en heeft u spataderen? Ga liggen, druk op de wond, been omhoog – dan redt u het meestal. In paniek rondlopen werkt averechts.” Het blijft bizar: zulke doodsoorzaken zijn helemaal onnodig.
“Maar echt,” voegt hij toe, “vertrouw nooit een haan.”
De psychische tol achter forensisch werk
Hoewel de vreemde dossiers de krantenkoppen halen, is het de psychische belasting waar maar weinig mensen bij stilstaan. Forensisch pathologen komen elke maand bij vreselijke scenes: van zware verkeersongelukken tot verminking en verwaarlozing van kinderen.
En dat stopt niet bij het onderzoek zelf – alles moet tot in detail gereconstrueerd en verteld worden aan een jury. Soms zorgt dat zelfs voor twijfel aan hun deskundigheid in de rechtszaal.
Niet elk raadsel kan opgelost worden
Met het oplopen van zijn ervaring, groeide bij Byard niet alleen het trauma, maar ook het besef dat je niet altijd antwoorden kunt geven. “Toen ik begon, dacht ik overal de reden van de dood te vinden. Maar soms zit je tegenover nabestaanden en moet je toegeven: ‘Ik weet het niet – maar het lag in ieder geval niet aan jullie.’”
Voor nabestaanden betekent het vaak dat ze het gezicht willen zien van degene die hun dierbare in de laatste fase heeft verzorgd. En soms is dat belangrijker dan welk forensisch verslag dan ook.
