Een gezin uit het Britse Southwick stond letterlijk met hun mond vol tanden toen ze, drie jaar na de verhuizing, een oude schuilkelder uit de Tweede Wereldoorlog vonden in hun achtertuin.
“Ik dacht écht: wat hebben we in vredesnaam aangetroffen?” vertelt Catherine Milburn (32) aan Jam Press over de onverwachte bunker, die jarenlang onder het gras verscholen lag. Samen met haar man Liam en hun twee kinderen woonde ze al drie jaar in het huis — zonder enig vermoeden.
Catherine, werkzaam als regiomanager, vermoedde al een tijdje iets vreemds. “Er lagen allemaal bakstenen in de tuin toen we kwamen. Ik dacht eerder aan een bovengrondse schuur of iets dergelijks — een bunker kwam niet eens in me op.”
Ondanks het feit dat ze zo’n 60% van de tuin al volledig hadden aangepakt, was er geen enkel spoortje van geschiedenis gevonden. “We waren er stiekem echt op gebrand iets bijzonders tegen te komen. Maar jaar op jaar: niets.”
Tot afgelopen zondag. Tijdens een tuinklus stuitten ze plots op het onvergetelijke stuk historie.
“Onder het tuinhuisje vonden we een betonnen plaat van wel drie meter lang”, beschrijft Catherine. “Terwijl we verder groeven, kwamen er stalen balken tevoorschijn. Dat is wel wat overdreven voor een zomers tuinhuis — en toen zagen we ineens golfplaten, van die typische ijzeren.”
Op dat moment wisten ze: dit is geen doorsnee opslagruimte. Het koppel bleef tot diep in de avond bezig en legde uiteindelijk een trap en een watertunnel bloot — toen vielen de puzzelstukjes op hun plek.
Waarschijnlijk gaat het om een authentieke Anderson Shelter: een iconisch luchtalarm-schuilhok uit WOII, ontworpen om Britse gezinnen te beschermen tegen de Duitse luchtaanvallen.
Zulke tunnels werden zo’n 90 cm diep in tuinen gegraven en bestonden uit gebogen stalen golfplaten, stevig aan elkaar geschroefd. Er konden maximaal zes mensen in schuilen — en ze waren stevig genoeg om zelfs een bom van 45 kilo te weerstaan die op twee meter afstand insloeg.
Voor en tijdens de oorlog zijn er ruim 3,2 miljoen van deze bunkertjes geplaatst door het hele Verenigd Koninkrijk, maar tegenwoordig zijn er naar schatting nog maar vijftien over.
“Het idee dat zo’n stukje historie gewoon bij ons achter huis ligt — daar worden we echt heel blij van,” vertelt Catherine enthousiast.
En, toegegeven, hun eerdere plan om een kas te bouwen is inmiddels de deur uit. “Dit willen we écht behouden. We willen iets bijzonders doen — niet zomaar dichtgooien.”
Het gezin is van plan het water eruit te pompen, wat verlichting aan te leggen en de structuur stukje bij beetje te ontdekken. Alsof je je eigen geschiedenisles live beleeft — zo voelt het misschien nog het best.
“Ik ga alles vastleggen, van begin tot eind”, zegt Catherine vastberaden. “De kinderen zijn mega benieuwd en zelfs de plaatselijke basisschool wil langskomen voor een rondleiding. Hoeveel kinderen krijgen nou zo’n leerzame ervaring in hun achtertuin?”
