Het leek een normale, feestelijke dag – tot de bizarre regel ineens alles veranderde. Tijdens de diploma-uitreiking van een kleuterklas in Amstelveen werden ouders namelijk gevraagd om hun applaus in te houden. Of beter gezegd: tot één klap per kind te beperken. Ja, u leest het goed — geen gejuich, geen enthousiaste aanmoedigingskreten, alleen één enkele bescheiden klap per afgestudeerde.
Het opmerkelijke moment werd gefilmd door Angelica Pueblas, die niet alleen trots, maar vooral ook flink in de war was door het hele gebeuren. Haar video ging razendsnel viral op sociale media, waar mensen uit alle hoeken van het land hun verbazing én hun humor lieten blijken.
Reacties variëren: van “cult” tot “geniaal”
“Applaus rantsoeneren, dat is pas uniek,” lachte een kijker in de comments. Iemand anders grapte: “Zelfs op klappen is tegenwoordig inflatie.” Met amper 17 kinderen op het podium vroegen velen zich af waarom deze rigide aanpak nodig was.
Sommige ouders mopperden dat het leek alsof ze mee moesten doen aan een vage Netflix-serie. “Alsof je in een cult zit,” las ik ergens tussen de reacties. Maar verrassend genoeg doken er ook praktische argumenten op. En daar zit ergens wel wat in.
Waarom eigenlijk deze regel?
Laten we eerlijk zijn: er is altijd wel een ouder die nét even harder klapt of ‘zijn’ kind extra in het zonnetje zet. Volgens een aantal ervaren ouders uit Utrecht en Rotterdam kan dat pijnlijke situaties opleveren. Niet elk kind heeft een fanclub op de tribune — soms zijn ouders, verzorgers of grootouders er simpelweg niet bij. Door het applaus te beperken tot één klap per kind, voorkom je dat sommigen zich buitengesloten voelen. Best slim als je het zo bekijkt.
Nog een reden: het tempo. Elke ouder kent het: uitreikingen kunnen eindeloos duren als iedereen zijn emotie volledig de vrije loop laat. Kinderen moeten wachten, terwijl ze vaak liever naar huis willen. Met deze bijzondere aanpak gaat het inderdaad sneller — iemand merkte zelfs op: “Het lijkt overdreven, maar geloof me, anders zitten we nog tot middernacht in die aula.”
- Gevoelens van kinderen beschermen – Niemand voelt zich vergeten of jaloers
- Snelheid – De ceremonie blijft vlot en overzichtelijk
- Rust bewaren – Minder chaos als iedereen hun emoties nadenkt doseert
Maar nu echt: werkt het?
Hierover lopen de meningen flink uiteen. Sommigen vinden het behoorlijk betuttelend: “Kinderen moeten gewoon leren dat aandacht niet altijd eerlijk verdeeld is.” Anderen zien de empathie en het praktisch nut. Uit Angelica’s follow-up-video bleek overigens dat er aan het eind alsnog voor alle kinderen tegelijk luid geapplaudisseerd mocht worden — het feest kwam dus toch nog los.
Binnen en buiten Nederland: steeds meer opvallende regels
Opvallend is dat zulke niet-traditionele maatregelen tegenwoordig vaker opduiken, niet alleen in Randstad, maar ook bijvoorbeeld in Groningen en Brabant. Even terug in 2023 gingen in Texas ouders viral omdat baby’s niet welkom waren bij de eindceremonie — gezinnen moesten zich opsplitsen, omdat broertjes en zusjes niet naar binnen mochten. En afgelopen mei haalde Pace University in New York het landelijke nieuws omdat de namen van afgestudeerden werden opgelezen door een AI-stem, niet door een docent. De reacties waren, eh, gemengd.
Conclusie: gek, maar misschien zo gek nog niet?
Uiteraard moet iedere school zelf weten hoe ze de sfeer bewaken tijdens zulke belangrijke momenten. Maar een beetje begrip — én humor — helpt als u straks ineens na één klap al weer naar huis mag. Misschien verschijnt deze trend komende jaren ook in meer Nederlandse dorpen, naast de verse stroopwafels en Sloterdijk-kaas op het buffet.
Moet alles altijd traditioneel? De tijd zal het leren. Misschien zit u over vijf jaar naast mij bij een nieuwe uitreiking met een glimlach: één klap, en klaar.
