Stel je voor: je staat op het punt een banaan te eten, maar er zit zo’n glimmende sticker op. Wilde je die banaan nog steeds? Voor Anna Smith Higgs uit Harlow — vlak bij Utrecht zou je haar haast verwachten in plaats van Essex — is dat een nachtmerrie. Pittakionofobie, een moeilijk woord voor een intens onprettige angst voor stickers en etiketten, bepaalt haar dagelijks leven.
Als stickers je leven overnemen
Anna, inmiddels 44 en actief als belangenbehartiger voor mensen met een beperking én als burlesque-danseres (ja, echt — life is nooit saai), moet stickers koste wat kost vermijden. Zelfs haar zoon Henry mag geen sticker uit de kinderopvang meenemen — niet op zijn mouw, niet in zijn tas. Zodra ze zo’n plakker ziet, voelt Anna zich letterlijk ziek worden. Ze vertelt: “Het is dat plakkerige spul achterop — daar krijg ik rillingen van.”
Fruitschappen vermijden? Zeker weten. Vooral appels en mandarijnen gaan haar huis niet in — alles waar een sticker op zit, is verboden terrein. En ja, vriendinnen en familie weten intussen wel beter dan een stickervel tevoorschijn halen.
Pittakionofobie: fobie of hoofdzaak?
De term klinkt zeldzaam, maar als je TikTok opent — zoek maar eens op #Pittakionophobia — kom je ruim 7,9 miljoen keer mensen tegen die precies weten hoe Anna zich voelt. De wetenschappelijke literatuur is schaars, maar de community groeit. best bijzonder als je bedenkt hoe vanzelfsprekend stickers eigenlijk aanwezig zijn in ons leven: op fruit van Albert Heijn, op je HEMA-agenda, zelfs op je verse broodje bij de bakker.
Anna’s angst ontstond na de scheiding van haar ouders. Ze kreeg als kind een kamer vol tweedehands garderobekasten, bezaaid met oude stickers. “Alles geprobeerd — zeep, wasbenzine, zelfs een schraper. Maar die vieze restjes gaan nooit écht weg.” Je kunt het je voorstellen: elke nieuwe plakker herinnert haar weer aan die frustrerende jeugdklus.
Geen bananen in huis — geen stickers, nergens
Misschien klinkt het overdreven, maar Anna heeft haar omgeving compleet ‘bubblewrapped’. Fruit met een sticker koopt ze niet. Stickers op de post worden razendsnel verwijderd — even geen postzegel voor haar, via email kan ook prima. Zelfs haar familie — met neefjes en nichtjes — weet dat niemand haar mag verrassen met stickertjes. Zo ontstaan de wonderlijkste huisregels.
Wat dan weer opvalt: tatoeages vindt ze helemaal geen probleem. “Daar zit niets plakkerigs aan, alleen maar inkt — heerlijk!” zegt ze lachend.
Onbegrip — en een beetje plaatsvervangende schaamte
Je zou denken dat deze angst voldoende aanleiding is om hulp te zoeken. Toch doet Anna dat (nog) niet. “Heel eerlijk: tot voor kort wist ik zelf niet dat dit een echte fobie was.” En haar omgeving snapt haar situatie zelden. “Iedereen zegt: waarom vind jij stickers nou eng? Echt gek.” Zo belandde ze ooit – Londen style – op het schoolplein, waar een leraar een sticker op haar wilde plakken. “Ik riep dat ik dat echt niet trek — die leraar keek me echt aan als een marsmannetje.”
Wat kun jij leren van Anna’s sticker-angst?
- Heb je zelf een rare angst? Je bent zeker niet alleen, ook in Nederland zijn er Facebook-groepjes genoeg.
- Bespreek het met je omgeving — hoe gek het ook klinkt, begrip scheelt al de helft.
- Check altijd etiketten voordat je boodschappen in huis haalt. Vooral als je huisgenoten een stickerfobie hebben.
- Alternatief: kies voor fruit zonder sticker bij je lokale boer — die gebruiken vaak gewoon een krijtstreep.
- Hulp zoeken mag natuurlijk altijd, zeker als het je leven bemoeilijkt. Een fobie is écht geen tekortkoming.
Wie weet: dat je dankzij Anna’s ervaring de volgende keer met andere ogen kijkt naar zo’n simpel stickertje van Lidl of Plus. Zelf heb ik een keer de boel in rep en roer gehad door per ongeluk een hele rol etiketten op kantoor uit te rollen. Geloof me, het is een hele kunst om er mee te leven.
Kleine vaagheid met grote impact
We onderschatten vaak hoe zoiets kleins — want hoe bedreigend kan een sticker zijn? — iemand totaal uit balans kan brengen. Anna’s pittakionofobie is misschien niet dagelijks gespreksonderwerp aan de Nederlandse keukentafel, maar het laat wel zien: iedereen heeft een eigen gebruiksaanwijzing. En dat is eigenlijk best verfrissend om in 2025 eens hardop te zeggen.
Dus, mocht je een plakkerig etiket op je fruitschaal vinden — of de juf de neiging krijgt om een sticker op je trui te doen — denk even terug aan Anna, en aan alle andere mensen met pittakionofobie. Want achter ieder klein ongemak zit soms een heel verhaal.
