Toen Dennis Blackman uit Groot-Brittannië, vader van drie kinderen, hoorde dat hij leukemie had en waarschijnlijk nog drie weken te leven zou hebben, begon hij – net als velen zouden doen – met het regelen van zijn eigen uitvaart. Dat was inmiddels ruim een jaar geleden. Hoe kijkt hij nu terug, en wat kunnen wij van zijn verhaal leren?
Van rugby en sportschool naar ziekenhuisbed
Dennis, inmiddels 62 jaar, dacht altijd dat hij een gezond leven leidde. Hij stond bekend om zijn enthousiasme op de rugbyclub in Amersfoort samen met zijn zonen – even sportief als altijd. Maar het leven liep anders: zijn gezondheid begon te haperen na een beroerte op zijn 54e. Daarna volgde een heupoperatie en steeds frequenter werd hij extreem moe, had hij koude handen en krachtverlies in spieren.
Zijn vrouw Sally, zelf jarenlang werkzaam in een vloerenzaak in Utrecht, maakte zich zorgen en drong aan op een doktersbezoek begin 2022. ‘Je ziet eruit als Casper het spookje,’ grapte de arts, maar de uitslagen waren allesbehalve luchtig.
Zware diagnose – en voor Dennis brak een bizarre tijd aan
Na zes weken onderzoeken in het Londense Queen Elizabeth Hospital – talloze bloedtesten, bloedtransfusies en uiteindelijk een beenmergpunctie – viel het ondenkbare nieuws op 31 maart 2022: acute myeloïde leukemie. Een zeldzame, snel verergerende vorm van bloedkanker. Dat kwam aan als een mokerslag.
‘De arts en verpleegkundige kwamen binnen – je kon de spanning in de lucht voelen. Ze zeiden: “Het is slecht nieuws, niet veel meer te doen.”’ Herinneringen waar je als lezer kippenvel van krijgt.
Voorbereiden op afscheid – maar het leven gaf niet op
Dennis kreeg drie weken. Zijn arts adviseerde hem thuis alles te regelen – zijn vrouw op de hoogte brengen, de kinderen vertellen, het papierwerk controleren. Dennis: ‘Het schuldgevoel was bijna ondraaglijk. Hoe vertel je dit je gezin?’
- Geen kracht voor chemo; ziekenhuisopname werd verlengd
- Hij miste familiedagen, onder andere de verjaardag van zijn kleinzoon en de bruiloft van zijn stiefdochter
- De emotionele belasting was enorm – ‘Elke blik van mijn kinderen deed me in tranen uitbarsten’
En toch, ondanks alles, wilde Dennis vechten.
Een jaar verder: de kracht van hoop en kleine keuzes
Het eerste halfjaar was zwaar: chemo sloeg niet meer aan, artsen raadden verdere behandeling af. Dennis koos ervoor elke dag zo bewust mogelijk te leven. Zelfs zijn eigen Requiem Mis met bijpassende liederen plande hij in detail. Een gevoel van controle – misschien wel het belangrijkste wat hem op de been hield.
17 maanden na de diagnose: elke dag is er één
Nog altijd is Dennis onder ons – inmiddels 17 maanden verder. Hij wandelt soms door de straten van Haarlem met zijn kleindochter, zoekt oude vrienden op in de kantine van zijn rugbyclub en geniet van simpele dingen, als vers gebakken stroopwafels bij de markt om de hoek.
‘Elke avond dacht ik: word ik morgen nog wakker? En elke ochtend vroeg ik me af: is vandaag mijn laatste dag?’, deelt hij openhartig. ‘Maar op een gegeven moment weet je: je kunt zo niet blijven leven. Je hebt maar één leven – ik doe alles om het vol te houden.’
Wat kunnen wij hiervan leren?
- Laat je checken bij vage klachten – beter een keer te vaak dan te weinig
- Bespreek moeilijke onderwerpen met je naasten, ook al is het zwaar
- Zoek houvast in rituelen of simpele dagelijkse keuzes
- Blijf hoop houden: het verloop van ziektes kan iedereen verrassen
Gezondheidszorg in Nederland biedt gelukkig veel ondersteuning – maar wat Dennis’ verhaal vooral aantoont: het gaat om mensen, moed en het vasthouden aan wat écht telt.
