Een simpel vistripje kan soms je hele wereld op z’n kop zetten. Michelle Milton uit Essex, moeder van twee kinderen, weet dit helaas als geen ander. Door een klein krasje van een nylon vislijn belandde ze in een medische nachtmerrie die tot op de dag van vandaag duurt – met meer dan 55 operaties op de teller. Nu, zes jaar later, hoopt ze dat artsen eindelijk haar rechterbeen amputeren zodat haar lijdensweg tot een einde komt.
Hoe een vislijn een leven veranderde
Het begon allemaal op een zonnige middag in 2019. Michelle was samen met haar broer aan het vissen aan de Eem bij Baarn – typisch zo’n uitje dat je met familie doet om even te ontspannen. Terwijl ze over wat gladde keien liep, gleed ze uit en de nylon lijn in haar broekzak sneed in haar bovenbeen. Niets bijzonders, zo leek het. Maar een paar dagen later voelde haar been dik en warm aan, en had ze koorts. Alleen al vanwege die aanhoudende pijn besloot ze vier dagen later naar het Basildon University Hospital te gaan.
Van antibiotica naar operatie na operatie
De eerste aanpak leek voorspelbaar: antibiotica en rust. Maar het werd alleen maar erger – haar wond begon pus te lekken, en de ontsteking breidde zich uit over haar been. Ondanks herhaaldelijk bezoek aan het ziekenhuis en telkens een nieuw recept – volgens Michelle “wisten ze gewoon niet wat ze moesten doen” – bleef de infectie haar lichaam teisteren. De artsen voerden uiteindelijk een ‘washout’ uit: een grondige reiniging van de wond. Maar deze ingreep liet haar been juist nog verder open liggen. Het zou pas de eerste zijn van talloze.
De harde cijfers: 55 ingrepen, vier huidtransplantaties en een been vol littekens
- 30 keer wondspoelingen
- 21 keer weefselverwijdering (debridement)
- Vier huidtransplantaties
- Nog altijd geen zicht op herstel
De situatie werd zo ernstig dat Michelle een groot gat in haar bovenbeen heeft. Ze is inmiddels zo resistent voor antibiotica dat geen enkel middel haar nog lijkt te helpen. In het najaar van 2024 werd er een wondpomp geplaatst – een klein apparaatje dat de wond vacuüm trekt om genezing te stimuleren – maar ook dit bood weinig soelaas. Haar infectie verspreidt zich nu verder naar beneden haar onderbeen in. Ze is zo vaak opgenomen geweest in het ziekenhuis dat haar moeder grotendeels de zorg voor haar kinderen (nu 17 en 20) heeft overgenomen.
De impact op het dagelijks leven
“Elke dag is een marteling,” zegt Michelle eerlijk. “Ik kan nauwelijks lopen of zelfs maar zitten. Mijn hele leven draait nu alleen nog om pijn en ziekenhuizen.” Een simpele wandeling door het Vondelpark? Ondenkbaar. Even spontaan met vrienden ergens een cappuccino pakken bij Bagels & Beans? Uitgesloten. Alles draait om haar wond.
Als amputatie de enige uitweg is
Michelle wacht momenteel op uitslag of ze inmiddels ook een bloedprop in haar been heeft – het lijkt soms alles uit de kast te trekken. Ze wil niets liever dan haar been kwijt: “Het klinkt misschien extreem, maar niks helpt, geen enkele behandeling, geen medicijn. Ik kan niet geloven dat een simpel krasje me dit heeft aangedaan.”
Artsen aarzelen echter nog: amputatie is definitief. Maar voor Michelle zou het misschien de enige manier zijn om ooit weer een leven zonder constante ziekenhuisopnames te leiden.
Praktische tips: als een wondje groot nieuws wordt
- Ontsmet altijd meteen wondjes – zelfs die kleine kras van een tak of vislijn
- Blijft een wond dik, warm, rood of pijnlijk? Bel direct uw huisarts
- Antibiotica zijn soms niet genoeg als een infectie diep zit. Dring aan op verder onderzoek als klachten aanhouden
- Wees alert als u koorts, pus of vreemde geuren opmerkt rond een wond
- In Nederland kunt u terecht bij de spoedeisende hulp van elk regionaal ziekenhuis zoals het OLVG of UMC Utrecht
Tot slot
Dat een simpele kras zulke gevolgen kan hebben – wie verwacht dat nou? Het verhaal van Michelle is pijnlijk, maar het herinnert ons aan het belang om zelfs de kleinste wonden serieus te nemen. Deel dit verhaal gerust met vrienden of familie die vaak buiten zijn – het is relevanter dan u denkt.
