Nicole Meeuws, een 49-jarige kunstenares, lag bewegingsloos op de operatietafel in het OLVG, officieel doodverklaard. Twee minuten lang hing haar leven letterlijk aan een zijden draadje. Tijdens die korte eeuwigheid — zo vertelt ze aan NeedToKnow — ervaarde ze iets wat alle logica tart: ze werd uit haar lichaam ‘getrokken’ en kwam in een tunnel van licht terecht, waar bijzondere blauwgetinte wezens haar opwachtten.
Deze intense ervaring volgde op een tragische gebeurtenis: na het verlies van haar baby kreeg Nicole zware complicaties en belandde ze acuut op de IC. Haar bewustzijn vervaagde — op het ene moment hoorde ze vaag stemmen, het volgende moment voelde ze zich gewichtloos.
Door een tunnel van blauw en wit: leven in een ander licht
“Ik zweefde door een tunnel van zacht blauw en wit licht — niet gewoon een straal, maar een soort levendige gang,” herinnert Nicole zich. “Het licht voelde warm en de tonen leken vloeibaar, bijna als muziek die uit water bestaat.” Achter die tunnel lag een ruimte, badend in kleuren als zilver, violette gloed en diepblauwe tinten die je in het echte leven nauwelijks tegenkomt. Ze voelde zich er allesbehalve bang — eerder thuiskomend, alsof ze werd opgewacht.
Ontmoeting met de blauwe wezens
Nicole zegt dat haar ‘ontvangstcomité’ uit twee reusachtige wezens bestond — blauw van huid, menselijk gezicht, en net zo sprookjesachtig als de personages uit de film Avatar (ja, die draait deze maand wéér in Tuschinski, Amsterdam). “Ze zaten op tronen die leken op wit marmer en straalden pure energie uit. Hun indigo-ogen waren groot en zacht.” Opvallend: hun wangen hadden iets van kieuwen en hun onderlichaam liep uit in visachtige staarten, compleet met glanzende schubben.
“Ze waren tegelijk mannelijk én vrouwelijk. Ze spraken geen woorden, maar lieten me tóch alles begrijpen.” Volgens Nicole kreeg ze het besef door dat ‘leven’ en ‘dood’ in werkelijkheid een illusie zijn — écht leven begint, zo werd haar verteld, pas ná de dood. Overal in de ruimte pulseerde een zacht ritme, alsof het universum zelf ademde.
Booschap uit de andere wereld
Nicole kreeg nog een opmerkelijk inzicht mee van de blauwgetinte gidsen: zij was, volgens hen, niet bestemd om kinderen te krijgen, maar wel om anderen te onderwijzen over ‘de andere kant’. “Nóg nooit in mijn leven voelde ik me zo gezien. Ik wilde niet terug — dit voelde als mijn oorspronkelijke thuis.” In haar eigen woorden: “De dood is geen einde, maar de terugkeer naar ons echte bestaan.”
Terug op aarde: een nieuwe kijk op de werkelijkheid
Plots, na twee minuten, werd Nicole letterlijk teruggeschokt in haar lichaam. Haar man Christos stond naast haar bed in pure verbazing: Nicole begon in een vreemde, hoge toon te spreken — klanken als dolfijngeluiden, volgens getuigen. “Het duurde minutenlang en ik kon het niet tegenhouden. Het voelde alsof het gewoon dóór me heen kwam — niet van mijzelf af.”
Haar zintuigen waren ijl — Nicole hoorde zelfs kleuren in de stemmen om zich heen (en ja, dat klinkt alsof je een dagje te lang op de Parade bent blijven hangen). Ze voelde zich totaal veranderd, bijna herboren.
Waarom deze boodschap?
Sindsdien is Nicole’s leven radicaal kanteld — geen bijna-doodervaringen meer gehad, maar af en toe ziet ze de blauwe figuren in heldere dromen. In haar visie zijn ze niet buitenaards, maar Afkallu: interdimensionale ‘demigoden’ uit oude Sumerische verhalen, wezens die ooit beschaving brachten aan de mensheid.
Haar missie volgens hen: verspreid de boodschap dat liefde sterker is dan de dood. “Liefde overwint áltijd. Uiteindelijk zijn we allemaal één familie — Nederlanders, Grieken, atheïsten of whatever. Alles is uit hetzelfde vonkje ontstaan.” Ze deelt een inmiddels viral citaat: “Hoe meer we vasthouden aan angst en haat, hoe makkelijker we te sturen zijn. Droom groots, leef vanuit liefde — en vergeet de dood. Dat is slechts het begin.”
De kracht van delen: wat nemen we hieruit mee?
- Hou je niet aan angst vast; het houdt je klein
- Liefde verbindt wie je ook bent of waar je woont — zelfs op een grijze maandag op Utrecht Centraal
- Geef iets door: een glimlach bij de bakker, een compliment op je werk — het maakt meer verschil dan je denkt
- Dood is geen einde — maar een transitie (en veel mysterie kennen we nog niet)
Of je nu sceptisch bent of niet — het blijft een bijzonder verhaal uit een ziekenhuis in ons eigen land. Misschien steek je er iets van op. Wie weet, denk je er tijdens je volgende strandwandeling in Scheveningen nog eens aan terug.
