Ergens in Birmingham ligt de Calthorpe Estate — in de volksmond het ‘strengste woonpark van Groot-Brittannië’. Wie hier wil wonen, krijgt namelijk een handboek van 32 pagina’s (!) vol regels. En dat is niet zomaar buurtrecht à la “geen harde muziek na 22:00”. Denk aan: verbod op kunstgras, waslijnen op zondag en zelfs jaarlijkse heffingen die bovenop de gemeentelijke kosten komen.
Een waslijst aan voorschriften: van groene deuren tot zwarte hekken
Alle nieuwe bewoners ontvangen een dik boekwerk met alle do’s en don’ts. En dat is geen vrijblijvende suggestie. Een greep uit de regeltjes:
- Op zondag mag er geen was buiten hangen
- Kunstgras voor het huis of op gemeenschappelijke stukken? Strikt verboden
- Hekken, poorten en tuinmeubilair moeten zwart en sober zijn — geen tierlantijntjes a.u.b.
- Afvalbakken moeten na leging meteen uit het zicht worden gehaald, liefst in een apart hok aan de zijkant of achterkant van het huis
- Slechts mini-satellietschotels toegestaan, ze mogen niet zichtbaar zijn vanaf de straat
- Grote voertuigen (zoals campers) mogen alleen tijdelijk op de oprit: liever uit zicht parkeren
Wat zegt de bewoner? “Je betaalt je blauw — maar waarvoor eigenlijk?”
Howard Scriben woont al zes jaar op het landgoed. Klinkt als een droom? Niet helemaal. “Je koopt een vrijstaand huis voor een bak geld — en moet dan óók nog jaarlijks een bijdrage betalen aan het parkmanagement. Echt vreemd,” zegt hij.
Volgens hem weet niemand precies waar dat geld naartoe gaat. “Ze zeggen dat het voor onderhoud is, maar daar betalen we toch al gemeentelijke belastingen voor?” En nee, je hebt geen keuze — niet betalen betekent boete.
Howard ontdekte pas na de koop dat er überhaupt zo’n uitgebreide reglementatie gold. “Eerlijk, niemand vertelt je het. Ineens ploffen de rekeningen op de mat,” vertelt hij. “Zelfs een verbouwing aanvragen? Dat mag niet alleen bij de gemeente, maar moet óók nog apart langs het landgoed — weer een extra ronde administratie.”
Toch is het toezicht niet altijd even streng. “Er staan soms maandenlang bouwcontainers voor huizen en puin wordt gewoon laten liggen. Waar gaat mijn geld dan eigenlijk naartoe?”
Waarom zo streng? Management: “Zo blijven we charmant”
Volgens Principle Estate Management zijn de regels bedoeld om de unieke uitstraling van de wijk te behouden. Het officiële handboek meldt: “Ons doel is een kwaliteitsomgeving waar mensen willen wonen. De voorschriften beschermen het karakter en de authenticiteit van het landgoed, zowel nu als voor de toekomst.”
Puntjes op de i: details uit het reglement
- Tuinhuizen en kassen mogen maximaal 2 x 3 meter meten, en maar 2,1 meter hoog zijn
- Geen kunstgras voor of rondom publieke plekken
- Opritten moeten in verhouding staan tot de tuin — een volledige verharding is niet toegestaan
- Bij het plaatsen van een (mini-)satellietschotel moet u eerst toestemming aanvragen
- Afvalbakken? Alleen op de stoep vlak voor het ophalen, daarna direct weer uit het zicht
Zou dit werken in Nederland?
Stel je voor: een villawijk in Amstelveen die bepaalt hoe breed je schutting mag zijn, of een hofje in Utrecht waar je boete krijgt voor een verkeerd geplaatste prullenbak. In de praktijk zijn er trouwens al Nederlandse VvE’s die vrij ver gaan, maar zo’n streng 32-pagina’s-handboek blijft hier — gelukkig? — een uitzondering.
Toch zijn er best mensen die houden van die nette eenvormigheid: altijd schone straten, alles strak groen, nooit tuinkabouters op het gazon. Het roept wel de vraag op: maakt strikte regeldrift een wijk prettiger, of gaat het ten koste van vrijheid en burenplezier?
Hebt u zelf ervaring met een streng VvE-bestuur of juist een buurt waar iedereen zijn gang kan gaan? Deel uw verhaal — wie weet inspireren we de volgende generatie wijkarchitecten.
